Kör, sağır ve çıplak hikayesi

İnsanların bir dış yüzünde görünen gözü, kulağı ve dili vardır, bir de iç dünyasında. İnsanı insan yapan iç dünyasındaki gözü, kulağı ve dilidir. Çünkü dış dünyasındaki organlar bir gün çürüyüp aslına kavuşacaklardır. Ama iç dünyasındaki gözü, kulağı vb. cennete namzettir. Bunu için Rabbimiz sadece dış organları görüp de iç dünyası boş olanları şöyle nitelendiriyor:

“Yemin olsun ki, cin ve insanlardan bir çoğunu cehennem için yarattık. Onların kalbleri vardır; bu kalblerle gerçeği anlamazlar. Gözleri vardır; onlarla görmezler (ibret almazlar).  Kulakları vardır; onlarla nasihat dinlemezler. İşte bunlar, hayvanlar gibidir; doğrusu daha sapık ve şaşkındırlar. İşte bunlar gafillerin ta kendileridir”. (A’raf/179)

Hazreti Mevlana da bunları şöyle tasvir ediyor: oldukça büyük bir şehir vardı fakat değeri bir kâseden fazla değildi. Orada on şehir halkı kadar insan vardı. Ama toplamı yüzü yunmamış üç kişiydi. Orada sayısız insan vardı ama toplam olgunlaşmamış üç beş beleşçiydi.

Canana (sevgiliye) ulaşmak için koşmayan can, binlerce de olsa, yarım insan sayılır.

Burada üç kişi vardı. Birisi çok uzak görüşlü ve kör gözlüydü. Karıncanın ayağını görüyordu ama Süleyman’ı göremiyordu. Öteki ise kulağı çok keskin ve çok sağırdı. Kendisi bir defineydi ama içinde bir arpa tanesi kadar altın yoktu.  Üçüncüsü ise vücudu açıkta fakat elbisesinin etekleri uzun olan çıplak biriydi.

Hazreti Peygamber (s.) bunları “Giyinmiş çıplaklar” diye tarif eder.

Bu üçü aralarında konuşmaya başladılar. Kör:

 -İşte bir ordu geliyor. Kimler ve ne kadar olduklarını görüyorum ben!.  Sağır:

-Evet, dedi. Duydum seslerini. Gizili-açık söylediklerini duydum! Çıplaksa:

-Onların, benim uzun eteğimi kesmelerinden korkarım, dedi. Kör:

-İşte yaklaştılar. Onlar bizi yaralayıp bağlamadan kaçalım!. Dedi. Sağır:

-Evet dostlar, dedi, daha bir yaklaşıyor sesleri. Çıplak:

-Eyvah, tamah edip eteğimi kesecekler. Ben güvende değilim, dedi ve böylelikle şehri bırakıp dışarı çıktılar.

Bu üç kişiyi temsilin açıklanması:

Sağırlık uzun emeldir. Herkesin öldüğünü duyar da, kendi ölümünü duymaz.

Körlük ise hırstır: insanların kusurlarını inceden inceye görüp tek tek söyler de, onun kör gözü kendi kusurlarını zerre kadar olsun görmez.

Çıplak ise eteği kesilecek diye korkar. Çıplak adamın eteğinin kesilmesi mümkün mü?  Dünya adamı müflis ve korkaktır. Hiçbir şeyi yok iken hırsızdan korkar. Ölüm anında anlar ki hiçbir şeyi yokmuş. Dünyaya çıplak gelmiş, çıplak gidiyor. Tıpkı kucağı çömlek kırıntılarıyla dolu olup da mal sahibi imiş gibi bunların üstüne titreyen çocuk gibi. Elinden bir parça çömlek kırığı alsan, ağlar. Geri versen, sevinir güler.

Bir kimse düşünde bir çok malı olduğunu görür. Bunu hırsız çalacak diye bin bir çareye baş vurur, yorulur. Streslere girer. Birisi kulağını çekip uyandırınca, düşünde aslı olmayan boş şeyler için çektiği sıkıntılara güler.

Dünyalığa tapıp da ahretini unutanlar ölüm ile uykudan uyandıkları zaman, dünyalık için çektikleri sıkıntılara pişman olur, dizlerini döver. Ama bu pişmanlık hiçbir işe yaramaz.